گریه حضرت سلیمان نبی بر امام حسین علیه السلام

روزى حضرت سلیمان على نبینا وآله و (ع ) روى فرش و بساطش با لشکریان نشسته بود و در هوا سیر مى کرد، باد بساط آن حضرت را بسوى مقصد حرکت مى داد. در مسیر راه گذرش به سرزمین کربلا افتاد، ناگاه بساط حضرت سه مرتبه دور خودش پیچید بطورى که حضرت و لشکریانش همه ترسیدند که سقوط کنند. بعد باد آرام گرفت و ساکت شد و بساط و فرش را در سرزمین کربلا فرود آورد. حضرت سلیمان (ع ) ناراحت شد و باد را توبیخ کرد و فرمود: چرا اینجورى شدى و چرا اینجا فرود آمدى ؟! باد بامر پروردگار متعال شروع به روضه خوانى و مرثیه خوانى و ذکر مصیبت حضرت سیدالشهداء نمود و گفت : اى سلیمان در همینجا حسین (ع ) را بقتل رسانیدند. همینجا بود که نوه پیغمبر اسلام محمد مختار (ص ) و پسر على کرار را شهید کردند. حضرت سلیمان (ع ) گریه کرد و بعد فرمود: چه کسى او را شهید مى کند؟! گفت : یزید پلید که نفرین شده تمام آسمان و زمین است . حضرت سلیمان (ع ) هر دو دستشان را بالا بردند. و یزید و اتباعش را نفرین کردند و تمام لشکریان از انس وجن ... آمین گفتند. سپس باد وزیدن گرفت و بساط و فرش را بحرکت در آورد. (1) - بحار، 44، 244 منتخب 50 ناسخ 1، 274

غم درد امام حسین و حضرت اسماعیل

در تفسیر آیه (واذکر من الکتاب اسماعیل انه کان صادق الوعد و کان رسولا) اسماعیل بن ابراهیم علیهماالسلام نبود، بلکه مقصود از آن پیامبرى از پیامبران عظام بوده که حق تعالى وى را به طرف قومش مبعوث فرمود، متاسفانه قومش او را گرفته و پوست سر و صورتش را کندند. خداوند متعال فرشته اى را نزدش فرستاد و عرضه داشت : خداوند متعال مرا به سوى تو فرستاده و امر کرده که به تو عرض کنم که هر چه مى خواهى از او بخواه تا به تو عنایت شود. حضرت اسماعیل با حال گریه فرمود: از خدا بخواه که آنچه از بلا و محنت به حسین (ع ) مى رسد مرا پیرو آن حضرت کن و به من آن توجه را عنایت فرما.

اسباب حزن (جمیع حالات امام حسین گریه بر پیغمبر بود )

جمیع حالات امام حسین (ع ) اسبات حزن و گریه پیغمبربود. چنانکه هر وقت او را به دوش مبارک بر میداشت و سرش بر دوش او تکیه مى کرد بیاد مى آورد سر او را بر روى نیزه ها....، پس مى گریست . و به اصحاب مى فرمود: گویا مى بینم اسیران را بر شتران و سر فرزندانم را بصورت هدیه براى یزید مى برند. چون به دامان مى نشاند نظر به صورت او مى نمود و مى گریست ، و مى فرمود: یابن عباس گویا مى بینم او را که ریشش را به خونش خضاب نموده اند و هر چند طلب یارى مى کند کسى یاریش نمى کند و چون روز عید جامه (لباس ) جدید مى پوشید میگریست ، گویا به یاد مى آورد که او را برهنه بر خاک مى اندازند، و چون بر سرسفره مى نشست با جد و پدر و مادر و برادر، طعام میخورد، پیغمبر (ص ) اول خوشحال مى شد، بعد به گریه در مى آمد، و گویا به یاد مى آورد تشنگى خود و اطفالش را که دنیا جلو چشمشان از شدت عطش سیاه مى شود، و همه متفرق مى شوند، و بعضى را مى کشند، و بعضى را اسیر مى نمایند. و چون گلویش را مى بوسید مى گریست ، و گاهى با امیرالمؤ منین (ع ) مى فرمود: او را نگاه دار، آنگاه تمام بدنش را مى بوسید و مى گریست ، عرض کرد: چرا گریه مى کنید؟ میفرمود: موضع شمشیرها را مى بوسم ، و گاهى لب و دندانش را مى بوسید، گویا یاد مى آورد چوب خیزران در مجلس یزید و ابن زیاد ( لعنة الله علیهم) را، چنانکه زیدبن ارقم در نزد ابن زیاد حاضر بود، چون این حرکت شنیع را دید، فریاد برآورد که چوبت را از این لبهاى مبارک بردار که قسم به آن خدائى که غیر او خدائى نیست دیدم دندانهاى پیغمبر (ص ) را که بر این دندانها گذاشته شده بود و آن را مى بوسید. (1) 1- ترجمه کتاب خصائص الحسینیه ص228ا

وداع امام حسین از حضرت فاطمه سلام الله علیهم

بعد از اینکه امام على علیه السلام فاطمه زهراء علیها السلام را غسل و کفن نمود، فرزندان بزرگوارش را صدا زد و فرمود: فلموا تزودو امن امکم فهذا الفراق و اللقاء فى الجنه بیایید از مادرتان توشعه سعادت مهیا کنید؛ این لحظه جدایى و دیدار در بهشت خواهد بود. در اینحال امام حسین علیه السلام و امام حسن علیه السلام با شیون و زارى ، مادر را به آغوش گرفته و اظهار داشتند: اى مادر! به جدمان ، محمد مصطفى ، سلام ما را برسان و بگو که ما در دنیا یتیم شدیم . در اینحال امام على علیه السلام فرمود: به یقین خداوند متعال را گواه مى گیرم که زهراء علیها السلام با شوق و نال دستش را دراز کرد و ایشان را به آغوش گرفت و ناگهان هاتفى ندا زد: اى ابا الحسن ! آندو را از آغوش زهراء علیها السلام بردار؛ سوگند به خداوند، ایشان فرشتگان آسمان ها را به گریه آوردند. (1) من راى سلطانا جائرا مستحلا لحرام الله ناکثا لعهدالله مخالفا لسنة رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم یعمل فى عبادالله بالاثم و العدوان فلم یعیر علیه بفعل و لا قول کان حقا على الله ان یدخله مدخله . (2) اى مردم ! رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم فرمود: کسى که حکمران و فرمانرواى ستمگرى را که حرام خدا را حلال شمرد و عهد خدا را بشکند و خلاف سنت رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم رفتار و به گناه و ستم در میان بندگان خدا عمل کند، ببیند و او را با کردار و گفتار خویش سرزنش ‍ نکند، بر خداست که او را به همان جایگاه حاکم ستمگر داخل کند. امام حسین علیه السلام
1- بحار الانوار 43/179.
 2- احقاق الحق 11/609 و بحار الانوار 44/382.

حجت السلام عالی چه کنیم از وحشت قبر کاسته شود

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم، بوقت صبح قیامت که سر زخاک برآرم به گفتگوی تو خیزم به جستجوی تو باشم، به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم نظر به سوی تو دارم غلام روی تو باشم ، حدیث روضه نگویم گل بهشت نبویم جمال حور نجویم دوان به سوی تو باشم ، می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم . روایت هست که پیامبر(ص) فرمود: سخت ترین ساعات شب اول قبر است . فرمود بر اموات خود رحم کنید اولاً با صدقه دادن در آن هنگام و بعد اگر نتوانستید دو رکعت نماز هدیه کنید . این دورکعت نماز به غیر از آن دو رکعت نماز لیلة الدفن است . دو رکعت نماز به کیفیت نماز صبح است که آن را هدیه می کنیم . پیامبر(ص) در روایتی فرمود: این دو رکعت نماز که شما کوچک می شمارید، نمی دانید برای او چکار می کند . و البته نماز لیلة الدفن که باید خوانده شود . و از همه مهمتر در این دنیا انس با خداوند داشته باشید . یا انیس من لا انیس له که در تنهایی های ما در همیشه ی زندگی و پس از مرگ ، خدا است .

برگزاری مجلس گریه بر حسین توسط رسول الله

مرحوم آیة الله آشیخ جعفر شوشترى رضوان الله تعالى علیه در کتاب خصائص الحسینه در ارتباط با گریه پیغمبر اکرم (ص ) قبل از تولد امام حسین (ع ) مى فرماید: مسجد پیغمبر و در اینجا مرثیه خوان گاهى جبرئیل (ع ) بود، و گاهى پیغمبر (ص ) و گاهى ملک قطر زمین ، و گاهى دوازده ملک که بصورت مختلف آمدند و مرثیه حضرت را گفتند، و گاهى همه ملائکه چنانکه در خبر است که هیچ ملکى باقى نماند، مگر اینکه آمد و تعزیت آن حضرت را به فرزندش حسین (ع ) گفت . و این مجالس در تحت ضبط و حصر نیامده ، و هر چه بخواهم به عدد در بیاورم این مجالس نبویّه را از حیثیت احوال ، امکنه و ازمنه و غیر آن ، مى بینم ممکن نیست ، زیرا که از تتبع اخبار چنین ظاهر مى شود که از اول ولادت حسین (ع ) بلکه از اوّل حملش تمام مجالس پیغمبر(ص ) به مجلس مرثیه آن سرور بود. در شب و روز، در مسجد و خانه ، و بساتین و کوچه و بازار، و سفر و حضر، در خواب و بیدارى ، گاهى خود بیان میفرمود از براى اصحاب ، و گاهى از ملائکه استماع مى نمود، گاهى به خاطر مى آورد، پس آه مى کشید، گاهى تصور حالات او را مى نمود. پس گاهى مى فرمود: گویا مى بینم او را که استغاثه مى کند و کسى یاریش نمى کند، و گاهى مى فرمود: گویا مى بینم اسیران را که بر شتران سوارند، و گاهى مى فرمود: گویا مى بینم که سر او را هدیه از براى یزید میبرند، پس هر کس نظر کند به آن سرو فرحناک شود، در میان زبان و قلبش خدا مخالفت اندازد، گاهى مى فرمود: صبرکن اى اباعبدالله . (1) - ترجمه خصائص الحسینه ، 224

خاک اشک زا

حضرت على (ع ) فرمود: یکروز خدمت حضرت پیغمبراکرم (ص ) وارد شدم ، دیدم چشمان مبارک حضرت گریان است ، عرضکردم : پدر و مادرم فداى شما اى پیغمبر خدا چه شده ؟! آیا کسى شما را ناراحت کرده ؟! چرا گریه مى کنید؟! حضرت رسول (ص ) فرمود: چند لحظه قبل حضرت جبرئیل (ع ) نزد من آمده بود و به من فرمود: حسین در (کنار) شّط فرات کشته مى شود بعد فرمود: آیا مى خواهى از تربتش استشامم کنى ؟ گفتم : بله دستش را دراز کرد و مشتى از آن خاک برداشت و آن را به من داد مقدارى بوئیدم ، بى اختیار اشکم جارى شد و اسم آن سرزمین کربلا است .(1) ترجمه کتاب خصائص الحسینیه ص226

تربت خونین در کفن

مرحوم مغفور جنت مکان حاجى مؤ من رحمة اللّه علیه فرمود: مخدره محترمه اى (که نماز جمعه اش را ترک نمى کرد) بمن خبر داد که مقدار نخودى تربت اصلى حضرت امام حسین (ع ) بمن رسیده و آنرا جوف کفن خود گذارده ام و هر سال روز عاشورا خونى مى شود بطورى که رطوبت خون ها به کفن سرایت مى کند و بعد تدریجا خشک مى شود. از آن مخدره خواهش کردم ، که روز عاشورا به منزلش بروم و آن را ببینم قبول کرد. روز عاشورا رفتم بمنزل آن مخدره بقچه کفنش را آورد و باز کرد. حلقه اى از حلقه خون در کفن مشاهده نمودم و تربت مبارک را دیدم همانطورى که آن مخدره گفته بود تر و خونین و علاوه لرزان است . از دیدن آن منظره و تصور بزرگى مصیبت آن حضرت سخت گریان و نالان و از خود بیخود شدم . (1)

'گریه جبرئیل بر حسین علیه السلام

یک روز عید حضرت امام حسن (ع ) و امام حسین (ع ) به حجره جدشان حضرت رسول الله (ص ) وارد شدند و فرمودند: یا جداّه امروز روز عید است و فرزندان عرب همه با لباسهاى رنگارنگ خود را آراسته اند و لباسهاى نو پوشیده اند و ما لباس نو نداریم و براى همین کار هم خدمت شما آمده ایم که فکرى بحال ما کنید. حضرت حال آنها را بررسى کرد و گریه اى نمود... تا آنجا که دو قطعه لباس از بهشت که به کمک حضرت جبرئیل (ع ) یکى براى امام حسن لباس سبز و دیگرى براى امام حسین (ع ) لباس سرخ آورد و آنها پوشیدند و خوشحال شدند حضرت جبرئیل وقتى این حالات را مشاهده نمود، گریه نمود. حضرت رسول (ص ) فرمود: اى برادرم اى جبرئیل در یک مثل امروزى که فرزندان من شاد و خرسند هستند، تو چرا گریه مى کنى و مهموم و مغموم و محزون هستى ؟! ترا بخدا قسمت مى دهم که اگر خبرى هست به من بگو و مرا از این ناراحتى برهان . حضرت جبرئیل فرمود: اى رسول خدا بدان اینکه براى دو فرزندت رنگ مختلف اختیار گردید. یکى حضرت حسن ناچار است زهر بنوشد و از شدت زهر رنگش سبز مى شود. و حضرت حسین را ذبح مى کنند و بدنش را با خونش خضاب مى کنند. در اینجا پیامبر (ص ) خیلى گریه کرد.(1) - بحار الا نوار: 44، 245

سر به نیزه

روزى پیغمبر اکرم (ص ) در مسجد نشسته بودند، که جمعى از قریش ‍ وارد شدند و با آنها ابن سعد ملعون هم بود. رنگ پیغمبر (ص ) متغیّر شد و حالش دگرگون گردید، اصحاب عرضکردند: یارسول الله تو را چه مى شود؟! حضرت فرمود: به یاد آوردم آنچه بر اهل بیت من وارد مى شود از کشتن وزدن و سّب و شتم و پریشان و در بدرى و اوّل سرى که بر سر نیزه مى شود سر فرزندم حسین خواهد بود. (1) - منبع کتاب خصائص حسینیه ، 229 نوشته شیخ جعفر شوشتری